Wat een week

Ja, deze week ben ik al een paar keer met de neus op de feiten gedrukt. Zoals reeds eerder geschreven, was naar het werk rijden met heel wat wind en regen al een probleem. En dan ook nog eens het besef dat dit en plat en slechts 1.5km was. Dat zal wel anders zijn als ik 22km bergop moet rijden. Die conditie en uithouding daar moet iets aan gedaan worden. Ik voel zelf ook dat het zo geen zin heeft om aan deze slopende beklimming te beginnen. Ik heb er zelfs al een nacht slaap voor gelaten.
Nu voor alle duidelijkheid, ik moet eerst nog een 4-tal ritten tot een goed einde brengen waaronder 1 aan de zee (zeer veel wind - Bah) en dan ook nog 1 in de Ardennen. Maar goed ook vind ik, anders komt ge aan de voet en dan rij je 2 meter en ben je al pompaf. Ik hoop echt dat ik kan meedoen.
Ik heb al sinds mijn harttransplantatie gezegd dat ik wil laten zien aan iedereen van de familie als aan de vrienden dat ik er terug ben. Dat ik ze op die manier misschien kan laten zien hoe dankbaar ik hen ben om altijd mij te steunen en er in te blijven geloven.
Nu op zoek gaan naar een (betaalbare) fiets en dan een trainingsschema. Hopelijk kan ik snel beginnen trainen, want ik voel dat het nodig zal zijn. Elke rustige dag is een verloren dag in de aanloop naar deze heuse onderneming. Ik wil er echt voor gaan en mezelf tot het uiterste drijven.