Voorbereiding, ja wadde
Ondertussen zijn we weer een hele tijd verder en is er maar bijzonder weinig geblogd. (of hoe schrijf je dat) Voornemens zijn blijkbaar niet m'n sterkste punt. Soit er is weeral heel wat gebeurd in die voorbije maand.
Zo zijn er alweer twee ritten achter de rug. De eerste was in Riemst te doen. In de buurt van de Voerstreek gelegen tussen Tongeren en Maastricht. Onder een dreigende, bijeenpakkende wolkenmassa reden we door lieflijke dorpjes zoals Kanne, Vroenhoven en Zichem-Zussen-Bolder. Voor de zekerheid had ik m'n regenhesje meegenomen. Al snel werd duidelijk dat deze rit verraaderlijk ging worden. Het rustige begin was stilte voor de storm. Na een dik uur rustig fietsen naast het Albertkanaal en Eben-Emael waren ze er, de eerste echte heuvels die best wel pijn deden in de kuiten. Onderweg kreeg ik de opmerking dat mijn kleinste versnelling niet klein genoeg was. Je zou blijkbaar best een bijna even groot achtertandwiel hebben als voortandwiel. Tijdens de beklimmingen had ik inderdaad het gevoel dat ik aan het trekken en 'stoempen' was. Voor het eerst kwamen er gedachten in mij op om af de fiets te stappen en verder te voet te gaan. Maar ik verdapperde en heb doorgebeten. Per slot van rekening reed iedereen dat. Na een dikke 55 km kwam ik aan en best tevreden dat ik alles heb uitgereden.
Aangezien ik het best wel moeilijk had, ging ik maandag en dinsdag dadelijk weer op de fiets voor extra kilometers. Maar dat was het dan ook tot 17 april. Ondertussen was het bij ons wel behoorlijk druk. Het tweede kindje komt eraan dus moeten we de kamers reorganiseren. Ook Nele had het druk met de komst van de Paasvakantie en de daarbij horende rapporten. Met enige ongerustheid ging ik dus op zondag 17 april naar Gits om 86 kilometer af te leggen in de Westhoek.
De eerste kilometers gingen wonderwel goed. Al snel bleek dat er zich een groep van een 20-tal af ging scheiden. Ik kon mee dus ging ik ook mee. Na een 40-tal kilometer voelde ik dat het te snel ging, dit was vlak voor de Kemmelberg. Ik zag ons groepje steeds kleiner worden en wist dat het te gek zou zijn hen kost wat kost te blijven volgen. Aan de voet van de Kemmelberg gekomen, ging ik even wat eten en drinken aan de stand van Sporta. Daarna met frisse moed verder alleen op pad voor de laatste 40 kilometer en eerst en vooral de Kemmelberg. Het eerste deel was mooi geasvalteerd maar dan ... je draait dan de hoek om en de moed zakt je werkelijk in de schoenen. Een kasseiweg van 13 tot 20 procent, bemoedigend is anders. Uiteindelijk ben ik even afgestapt en dan terug vertrokken om dan met de nodige fierheid boven te komen. De verdere klimmetjes waren misschien wel langer maar het percentage was niets vergeleken met deze Kemmelberg. Na nog een dikke twee uren eenzaam rijden kwam ik moe maar voldaan aan in Riemst.
Zo zijn er alweer twee ritten achter de rug. De eerste was in Riemst te doen. In de buurt van de Voerstreek gelegen tussen Tongeren en Maastricht. Onder een dreigende, bijeenpakkende wolkenmassa reden we door lieflijke dorpjes zoals Kanne, Vroenhoven en Zichem-Zussen-Bolder. Voor de zekerheid had ik m'n regenhesje meegenomen. Al snel werd duidelijk dat deze rit verraaderlijk ging worden. Het rustige begin was stilte voor de storm. Na een dik uur rustig fietsen naast het Albertkanaal en Eben-Emael waren ze er, de eerste echte heuvels die best wel pijn deden in de kuiten. Onderweg kreeg ik de opmerking dat mijn kleinste versnelling niet klein genoeg was. Je zou blijkbaar best een bijna even groot achtertandwiel hebben als voortandwiel. Tijdens de beklimmingen had ik inderdaad het gevoel dat ik aan het trekken en 'stoempen' was. Voor het eerst kwamen er gedachten in mij op om af de fiets te stappen en verder te voet te gaan. Maar ik verdapperde en heb doorgebeten. Per slot van rekening reed iedereen dat. Na een dikke 55 km kwam ik aan en best tevreden dat ik alles heb uitgereden.
Aangezien ik het best wel moeilijk had, ging ik maandag en dinsdag dadelijk weer op de fiets voor extra kilometers. Maar dat was het dan ook tot 17 april. Ondertussen was het bij ons wel behoorlijk druk. Het tweede kindje komt eraan dus moeten we de kamers reorganiseren. Ook Nele had het druk met de komst van de Paasvakantie en de daarbij horende rapporten. Met enige ongerustheid ging ik dus op zondag 17 april naar Gits om 86 kilometer af te leggen in de Westhoek.
De eerste kilometers gingen wonderwel goed. Al snel bleek dat er zich een groep van een 20-tal af ging scheiden. Ik kon mee dus ging ik ook mee. Na een 40-tal kilometer voelde ik dat het te snel ging, dit was vlak voor de Kemmelberg. Ik zag ons groepje steeds kleiner worden en wist dat het te gek zou zijn hen kost wat kost te blijven volgen. Aan de voet van de Kemmelberg gekomen, ging ik even wat eten en drinken aan de stand van Sporta. Daarna met frisse moed verder alleen op pad voor de laatste 40 kilometer en eerst en vooral de Kemmelberg. Het eerste deel was mooi geasvalteerd maar dan ... je draait dan de hoek om en de moed zakt je werkelijk in de schoenen. Een kasseiweg van 13 tot 20 procent, bemoedigend is anders. Uiteindelijk ben ik even afgestapt en dan terug vertrokken om dan met de nodige fierheid boven te komen. De verdere klimmetjes waren misschien wel langer maar het percentage was niets vergeleken met deze Kemmelberg. Na nog een dikke twee uren eenzaam rijden kwam ik moe maar voldaan aan in Riemst.
Reacties
Een reactie posten